Nee, nee en nog eens nee!

We zijn heerlijk aan het winkelen in ons stadje. Het is best druk en we snuffelen tussen de koopjes en de nieuwe collectie. Niet echt opzoek maar iets nieuws is altijd welkom. Ik hoor mijn naam, draai me om en zie een kennis staan. Uitbundig worden we gefeliciteerd met het nieuws dat we nu man en vrouw zijn. We hebben het over onze bijzondere dag en we stralen allebei terwijl we de mevrouw mee laten genieten door de details van onze dag. Net voordat het gesprek ten einde loopt, krijgen we de vraag. Voordat we antwoord kunnen geven brabbeld ze vrolijk verder. Getrouwd, en nu duurd het vast niet lang voordat er kindjes komen? Ja, zo zie ik het altijd om mij heen gebeuren. Binnen een jaar hebben jullie er ook wel een kleintje bij. Ik kijk 'Moffel' aan en ook hij kijkt mij aan. Voorzichtig kijk ik om mij heen en voor mijn gevoel heeft de hele stad mee kunnen genieten. Ja, nou, nee euh, weet ik te moppelen. Moet ik deze mevrouw, een vage kennis hier midden op het plein mee gaan delen hoe het werkelijk zit? Het liefst zou ik ontzettend boos worden en uitleggen dat je kinderen krijgt en niet zomaar even neemt wanneer je denkt ze te willen. Ik slik het in, kijk vriendelijk en zeg; Nou we gaan eerst genieten  van het man en vrouw zijn en mocht er een kindje komen dan is het meer dan welkom. Dan hoor ik 'Moffel' zeggen; ' Leuk je gezien te hebben maar we moeten verder'. Daag is wat ik nog hoor en dan zijn we uit dit gesprek verlost.

We proberen het van ons af te zetten en lopen een schoenenzaak in. Allebei gek van schoenen en laat het nu net sale zijn. 'Moffel' vind een paar nette schoenen en besluit ze te passen. Ik kijk en voor ik het weet worden we begroet. Het gesprek is leuk tot ik opmerk dat er steeds na mijn buik word gekeken. Ik neem een andere houding aan maar direct daarna word er gevraagd; 'Ben je zwanger' ? Ik voel dat ik begin te kleuren, ik kijk na mijn buik en inderdaad is er een klein bobbeltje te zien. Doordat ik zo slank ben, valt het meteen op. Maar nee, nee en nog eens nee! Ik ben niet zwanger, ik heb al jaren last van een prikkelbare darm syndroom en dit word verergerd door de endometriose. Hier ben ik eerlijk over. Ze begint nu zelf te kleuren en bied haar excuses aan. "Moffel' koopt de te gekke schoenen en we verlaten hand in hand de winkel..

We zijn even allebei uit ons doen en besluiten wat te drinken in ons geliefde eetcafé. Nog maar één stap binnen gezet of we worden vriendelijk begroet en onthaald door het personeel. Het voelt goed, het voelt veilig. We nemen een plekje achterin en bestellen wat te drinken. 'Moffel' begint het gesprek over hoe hiermee om te gaan? Steeds vaker krijgen we deze vraag en steeds vaker weten we niet wat te antwoorden. Ergens weten we ook wel dat ze het niet weten en het heus niet verkeerd bedoelen maar het breekt onze hart. Telkens worden we ermee geconfronteerd dat het bij velen zo makkelijk gaat en het lijkt of iedereen het als iets 'normaals' beschouwd. Voor ons ligt het ingewikkeld en inmiddels weten we dat een kind krijgen een wonder is en een enorm proces. Ik neem een slok van mijn warme chocolade melk met ontzettend veel slagroom. Mijn troostdrankje waar ik zo van kan genieten. Terwijl ik ernstig voor mij uitkijk en ver van de wereld ben, smeert 'Moffel' slagroom op mijn neus. Ik moet lachen, keihard lachen en 'Moffel' lacht vrolijk met mij mee. Snel veegt hij de slagroom met een servetje van mijn neus. Iedereen kijkt onze kant op, ik zie dat ze mee willen genieten maar er is niets meer te zien.

Het gesprek zet zich nog voort. Ons gevoel is inmiddels al wat gezakt en we kunnen het allebei beter verwoorden. Hij vind dat ik een goed antwoord heb gegeven en nog steeds zijn we van mening dat niet iedereen het hoeft te weten. We willen niet telkens gecontronteerd worden met de vraag of het dan al gelukt is. Hoe lief mensen het ook bedoelen, die druk kan ik niet aan. Soms voelt het als liegen en als ik ergens tegen ben dan is het liegen. Voor mij maakt het dat soms lastig dan wil ik er alles uitgooien zodat ze ophouden met het gesprek. Hoe leuk het wel niet is, dat we vast een prachtig kindje krijgen, dat er een stel onlangs ook ouders zijn geworden en dat het vast niet lang meer op zich laat wachten. Het breekt mijn hart, en soms zou ik willen schreeuwen; ' Bemoei je er niet mee '! Maar dat zou niet eerlijk zijn. We blijven dus lachen en antwoorden dat we eerst gaan genieten en dat we wel zien wanneer er een kindje komt die zeer welkom zal zijn.

Toch blijf ik mij verbazen over het feit dat mensen zo brutaal zijn. Sommige mensen ken ik amper en dit vind ik toch iets te persoonlijk. Ook denkt iedereen mee in het uitstippelen van onze toekomst. Nu we getrouwd zijn lijkt het of iedereen een kindje verwacht. Denken we allemaal echt zo kleinzinnig over kinderen krijgen? Beschouwen we het als iets normaals of denk ik te zwaar? Even realiseer ik mij dat ik in een ander proces zit. Ze bedoelen het niet gemeen en zijn zich waarschijnlijk helemaal niet bewust van het feit dat het bij ons niet lukt en hoe gekwetst we hierdoor raken. Samen moeten we proberen er iets minder zwaar in te gaan staan en het van ons af te laten glijden.

Voor nu is het nog nee, nee en nog eens nee! Hopelijk kunnen we in de toekomst van de daken schreeuwen: Ja, ja en nog eens ja!